domingo, febrero 26

 
Los domingos al sol.
(Sumido en las profundidades de este sueño, a veces me lanzan dentelladas (lacerantes) los remordimientos cuando estando solo me siento bien).
Los rosales están brotando de nuevo. Mis (nuevos) vecinos discuten (por nimiedades) mientras abren una botella de cava y encienden la barbacoa. Me encanta el olor a leña quemada, la he visto arder tantas veces dentro de mí, que supongo que tengo el síndrome de estocolmo. Su perro gime, pidiendo carne cruda ("¡¿por dios, cómo se os ocurre quemarla?!"). Le ordenan que se tumbe en el cesped. Obedece. Abro una lata de cerveza, me siento, cierro los ojos y miro al sol, esperando que ese peculiar color naranja que ilumina mis párapados por dentro me devuelva al lugar que nunca debí abandonar: mis sueños.

Comentarios:
Yo alguna vez me siento culpable por sentirme bien estando sola, es como no querer estar con quienes queremos. Pero no es así; es que a veces necesitamos querernos y mimarnos también a nosotros mismos.
Poder estar en una terraza al sol, oir y ver a los demás e incluso volver a recordar de qué color son los sueños es un lujo que no todos podemos permitirnos: eres afortunado!
Saludos!
 
Està bé no deixar de banda els somnis, però tb està bé saber-se perdonar per trobar-se bé tot sol. Ja t'has posat crema?? A veure si a part de la carn cremada dels veins tb tindrem pantorrilles rostides...
Petonets Coco
 
Hoy ha hecho un domingo cojonudo de sol, para hacer(se) fotos, comer carne a la brasa o no comer, andar solo e incluso acompañado. Un domingo precioso de sol.

¿Esos piececitos son tuyos? Qué lindossss!!

PD: Te digo como me ha dicho un comentarista: quita esas palabrejas de verificación, que dan bastante por el saco, ejem...
 
No creo que hayas abandonado tus sueños, simplemente se abandonan algunos para seguir soñando.
Ptons
 
Fas bé de recuperar els teus somnis. No els hauries hagut d'abandonar mai.
Tanca els ulls i descansa. Tanca els ulls i somnia. T'ho mereixes tantíssim...

T'estimo. M'agrada que estiguis feliç.
 
¿Te he dicho alguna vez que me encantan tus... baldosas?

(Y tus domingos.)

(Venga, va, y tus pies.)

¡Feliz vuelta al mundo de tus sueños! :)
 
Coco, por donde andan esas chanclas? No me digas que se han independizado tambien!
 
Chicas.... propongo una excursión para ir a ver las chanclas de coco jajajaja.
Coco, y queremos que las lleves puestas, eh?
 
A vegades, un necessita tancar els ulls i que se li torrin els peus (macos per cert) per tal de sentir-se bé amb un mateix i desprès amb la resta del món.

Un petonet maco!!!
 
Pero que sean sueños bonitos coco!!
besotes
 
quiero comentar, no sé que decir. Me gusta se queda corto, es repetitivo, me hace cansina.

Pero es cierto, una vez más, me encanta. Todo lo demás me lo llevo en sensaciones en lugar de dejarte palabras.

Un beso.
 
Ellos discuten y tú estás solo... mmmm, que maravilla!Podría ser al revés...
Supongo que "todo" son puntos de vista. O no...
Sácate las chanclas para tomar el sol, que luego quedan unas marcas muy feas. Lo digo por experiencia, ejem!
Ya no te beso más, hala!
 
¿Quién puede decir que no persigue sus sueños, que éstos se les escapan de las manos como el agua?

Quién puede decirlo es quien no puede soñar. Y eso es imposible.
 
Publicar un comentario

Suscribirse a Enviar comentarios [Atom]





<< Inicio

This page is powered by Blogger. Isn't yours?

Suscribirse a Entradas [Atom]